051

üzgünüm kimse sabahı beklemeyecek, üzgünüm Marla bile.

o zaman uyumanın yollarını aramak gerek. uykuya giden ince bir koridor bulunup sonuna kadar yürünmeli. yoksa bu gece beni sabaha taşımayacak.

evet ağırım biraz. aklımın kıvrımlarında çelikten hatıralar. karşımdaki duvara, aynanın önünde unuttuğun rujla yüzünü çizecek kadar yakınım sana. fakat soru şu ki: kırmızı bir rujla esmer tenini ve kara saçlarını nasıl resmedebilirim? yani anlayacağın renkleri hâlâ önemsiyorum.

renklere karşı olan hassasiyetimi bir kenara bırakıp, yüzünü duvara işlemek adına harekete geçtiğim o an önce sana bir yüz bulmamız gerektiğini düşünüyorum. bir yüz!

kirpikler, kaşlar, gözler, bir burun, bir çift kulak ve dudaklar. ve tüm bunların bir araya geldiğinde oluşacak bir ifade biçimi.ifadesiz bir yüz boş sokaklardan bile anlamsız gelir çünkü bana.

sanırım geceyi katlanılmaz kılan iki şey vardır. birincisi, sigarasız kalmak. ikincisi ise nerede olursa olsun düşünecek ya da düşleyecek birilerinin bulunmaması. yokluk ne zor şey Marla. evet biliyorum hatırlıyorsun, "yalnızlık da bir yoksulluktur" dediğim o sefil anı. kelimelerin hayatımdaki yerini ve etkilerini.

sensiz yaşayabileceğimi düşünmüştüm oysa, çünkü kelimeler vardı. onlarla kurulabilecek cümleler ve şiirler. sonra belki de çok sonra fark ettim. kelimeler birer yansımadan başka bir şey değildi. kımıltısızca uzayan şu gece, perdenin rüzgâra küslüğü saçlarının kokusunun anımsattığından eminim. rüzgârı tanımasam, saçlarını hiç görmemiş, saçlarına hiç dokunmamış olsam aslında her şey burada olduğu gibi bırakılabilir ve uykuya giden bir yol kolaylıkla bulunabilir. olmuyor işte. tam bir yol bulduğumu düşündüğüm o an seni anımsatan bir başka şeyle açıyorum gözlerimi. sonra bir sigara daha, sonra bir tane daha derken...

olacak gibi değil, en iyisi bir şiire oturmak sanırım. ve şarkılar eşliğinde kelimelerin beni becermesini, kapandığını düşündüğüm bütün yaralarımdan sıcacık kanımı sonuna kadar sağana dek sabaha yakınlaşmak. yani şimdi, şu an kelimelere emanet aklım.

unutma âşıktık ve şimdi yalnızsak bundan da utanma.