Anlatmaya başlıyorsun.
Çok geçmeden anlıyorum, kimsesiz kelimelerin yalnızlığını örtemeyecek kadar cılız ve ölçüsüz. Hepsi elden düşmeler sanki.
Susup kalıyorum. Dilim, ağzımın içinde bir yerlere yığılıyor.
Suskunluğum, kimsesiz kelimelerinin dokunamayacağı kadar dik ve direngen oysa.
Vazgeçiyorum, hepten ve farkındalıkla.
13 Şubat 2009 Cuma
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
farkındalıklar değilmi zaten hepimizi ağzının içinde yığılan dilin gibi aciz kılan...
YanıtlaSilBilmek yalnızlaştırır insanı, ki bu farkındalıktır!
YanıtlaSilvazgeçme...
YanıtlaSilBu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilKalmak ağrıtmaktır. Yürümeli insan başka yörüngeler boyu.
YanıtlaSilyürüyün beraberce, neden vazgeçiyorsun ki gene de :( yeni yörüngeler pekala değiştirir iki yüreği de.. ne bileyim vazgeçmeden önce denenmeli bir kere... denenmiş miydi yoksa...
YanıtlaSilSanrılar güncesi! Anlatılanlar gündelik hayatla ilişkisi olmayan kurgulardır.
YanıtlaSilkurgular, gündelik hayatın sanrılı yansımasıdır.
YanıtlaSil