13 Şubat 2009 Cuma

- yüz75

Anlatmaya başlıyorsun.
Çok geçmeden anlıyorum, kimsesiz kelimelerin yalnızlığını örtemeyecek kadar cılız ve ölçüsüz. Hepsi elden düşmeler sanki.
Susup kalıyorum. Dilim, ağzımın içinde bir yerlere yığılıyor.
Suskunluğum, kimsesiz kelimelerinin dokunamayacağı kadar dik ve direngen oysa.
Vazgeçiyorum, hepten ve farkındalıkla.

8 yorum:

  1. farkındalıklar değilmi zaten hepimizi ağzının içinde yığılan dilin gibi aciz kılan...

    YanıtlaSil
  2. Bilmek yalnızlaştırır insanı, ki bu farkındalıktır!

    YanıtlaSil
  3. Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
  4. Kalmak ağrıtmaktır. Yürümeli insan başka yörüngeler boyu.

    YanıtlaSil
  5. yürüyün beraberce, neden vazgeçiyorsun ki gene de :( yeni yörüngeler pekala değiştirir iki yüreği de.. ne bileyim vazgeçmeden önce denenmeli bir kere... denenmiş miydi yoksa...

    YanıtlaSil
  6. Sanrılar güncesi! Anlatılanlar gündelik hayatla ilişkisi olmayan kurgulardır.

    YanıtlaSil
  7. kurgular, gündelik hayatın sanrılı yansımasıdır.

    YanıtlaSil