- 2yüz12

o gece
kalbimin yarıklar dolu coğrafyasını hiçe sayıp
teninde saklı duran dünyayı
yalın ayak ve gözlerim açık geçtim

bir daha çal gecemi
sabah sana ömrümü itiraf edeyim

kaç kelime eder hayat karşısında bağışlanmayı beklemek
vazgeçmek kimden arta kalmıştır
kahramanlar dönmeyecek
hani uzansalar dokunacaklar Tanrı’ nın soğumuş ellerine

tüketmeye başlamışken yaşamsal kredileri
sıfırı anlamlandıracağım tutulmuş defterlerde
sadece bakmak onca yıl sadece bakmak ve sonra görmek

yan yana geldikçe kelimeler
acıtan cümleler gibi uzuyordu hayat
gidiyordum
kalmanın eksilttiği hislerin yanı başından
içi boş içi hınça hınç dolu bavullarla
susma hakkımı saklı tutarak
kalbim avuntular sandığı
lafa düşkün bir ebe aşkta
kurulu ve isyankar

daha neler iliştirebilirdim beklemenin heybesine
sessiz ve ağır günlerden
tozlanmış mektuplardan
özenle kurutulmuş papatyalardan ve
uykuya uzak gece yarılarından başka
kim bilir…

ucunda durduğum hayat
gösterişsiz ve korkunç derinlikte
düşmek dünle yarın arasında bir yere
kafam yüksek
beni tutana aşk olsun

parmak uçlarım
cehennemden kopmuş kızgın ateş toplarıdır
çözül usulünce

şarkılar yorulur istinasız
dudaklarının rüzgarlı raksı başladığında

durdum
köstekli bir saat yorgunluğundayım karşında
kimsesizler, nasıl tenha gözlerinin içi
ışıldayarak uzayıp giden caddeler gibi
geçilmeyi umuyorlar